Ter informatie “De onbestuurbare gaat loos” is een ingezonden artikel dat valt onder de noemer “column en fictie” en moet zo worden gelezen.
Liesbeth
De onbestuurbare gaat loos,
Om de onbestuurbare toestand van Haaltert te bespreken was ik deze week uitgenodigd bij de Minister van Binnenlands Bestuur, mevrouw Liesbeth Homans.
Nog vooraleer ik kon aanbellen, werd de deur voor mij geopend door Minister-President Bourgeois.
“Treedt binnen in het epicentrum van de Vlaamse macht, Onbestuurbare”, sprak hij welluidend.
“U hier, mijnheer de Minister-President?”
“Ja, wij besparen op elektriciteit en bodes door just-in-time de deur te openen voor de bezoekers. Wij hebben een beurtrol. Daarnet was Bart Tommelein aan de beurt en ik moet zeggen dat hij een conditionele achterstand heeft. Zijn passage in de Federale Regering zit daar voor alles tussen. Naar het schijnt wordt daar nogal copieus getafeld. Ik verkies een eenvoudige broodmaaltijd met mijn ministers.”
“Alles in orde met u, mijnheer de Minister-President?” informeerde ik beleefd naar de toestand van de Deurwachter van Vlaanderen.
De heer Bourgeois verkrampte even en fluisterde mij toe: “Het zijn sjarels, Onbestuurbare, die ministers van mij, maar ik ploeg naarstig verder op de akker van de vergetelheid.”
Zoals gebruikelijk begrijpt niemand waarover de brave man het heeft, maar het klonk alleszins geweldig sonoor.
“Genoeg over mij, Onbestuurbare, ik hoor dat u wordt verwacht bij minister Homans. Wees een beetje voorzichtig want zij heeft het de laatste tijd hard te verduren. Vorig jaar ging alles nog uitstekend. Op de sportdag van de Vlaamse Regering is ze gaan hamerslingeren met Joke Schauvliege en we hebben nog drie dagen mogen lopen zoeken naar Joke. Geweldige prestatie van Liesbeth, maar nu spoort het dus wat minder. Volgt u mij?”
In het atrium van het paleis van de Minister-President glorieerde de conceptuele installatie “De Vlaamse Beweging” met als belangrijkste onderdelen “De Morzel Gronds”, “Het Bord Linzensoep” en “De Vette Vis”. In het voorbij schrijden hoorde ik Geert Bourgeois diep zuchten : “Ach ja, de Vlaamse Beweging.”
Minister Homans opende de deur van haar gerieflijk kabinet blootsvoets, haar lokken sluiks, in een grijze joggingbroek met daarboven een fuchsia T-shirt versierd met een groot hart in zilverkleurige pailletjes. Zij stak even snel haar hoofd door de deuropening en vroeg :”Is hij weg? Telkens hij hier aan de deur komt, ben ik bang dat hij mij een bevoegdheid gaat afnemen. Vindt gij dat veel, Onbestuurbare, zes bevoegdheden? Maar wat staat ge daar nu nog op de gang te doen? Komt rap binnen.”
Gelukkig had de Minister-President mij tijdig gewaarschuwd en was ik voorbereid op een tikkeltje onrust.
Het was duidelijk dat minister Homans net een handwas had gedaan want op het droogrekje in haar kabinet hing haar mantelpak te drogen en delicate kledij die handwas behoeft. Op een schaaltje merkte ik een aantal verlepte appels, gedroogde schil van een mango en lege wikkels van chocotoff. De kamer mocht ook waarneembaar worden verlucht.
“Mevrouw Homans, mag er een raam open want ik het hier een beetje benauwd?” vroeg ik aan de machtigste vrouw van Vlaanderen.
“Geen denken aan, Onbestuurbare. Ik vrees al langer voor defenestratie en een open raam dat is het noodlot nog meer tarten. Ik kom hier zo min mogelijk buiten. En wilt ge mij trouwens Liesbeth noemen want niemand noemt mij hier nog Liesbeth. Ge kunt niet geloven hoe vaak ik wordt aangesproken met Margaret.” Intussen had ze zich al geïnstalleerd in haar fauteuil. Haar benen opgetrokken en haar T-shirt erover.
“Een uitstekend idee voor Haaltert, Liesbeth, dat van die defenestratie. De raadzaal leent er zich perfect voor. Met een aantal potige kerels onder de werkmannen kunnen we de onwillige raadsleden makkelijk tot op de Hoogstraat keilen.”
“Riskeer het u niet hé, Onbestuurbare. Ge hebt mij zo al genoeg in de problemen gebracht met uw commentaar op artikel 47bis van het Gemeentedecreet dat ik nu niet anders kan dan onverwijld eraan te werken. Ik dacht nochtans stilletjes onder de radar van de Almachtige te verdwijnen.”
Ik wees vragend naar boven.
“Nee gij, Onbestuurbare. Diegene-wiens-naam-ik-niet-meer-durf-uit-te-spreken.”
“Allah?”
“Zijt ge mij nu voor de zot aan het houden, Onbestuurbare? De Grote Leider. Keizer Augustus. DE VOORZITTER.”
“Liesbeth”, sprak ik haar rustig toe en dat deed haar zichtbaar deugd “van zodra ik Hem tegenkom op een loopwedstrijd in de Antwerpse binnenstad spreek ik Hem van uw gemoedstoestand. Verder kan ik u enkel de uitstekende release van Gregory Porter, Take Me to the Alley, uitgebracht op het exquise Blue Note label, aanbevelen als balsem voor uw getormenteerde ziel. Bij voorkeur te beluisteren wanneer de namiddag overgaat in schemering en weltschmerz toeslaat. Maar kunnen we het nu eindelijk over Haaltert hebben?”
“Hoe gaat gij dat oplossen, Onbestuurbare?”
“Ik dacht zo, Liesbeth, Kerksken verpatsen we aan Willy Michiels. Op twee huizen na heeft hij daar toch alles al in zijn bezit. Niet lang daarna zal hij de onafhankelijkheid van Kerksken kunnen uitroepen, vermoedelijk een koninkrijk, met als ministers de huidige klinkenpoetsers van VLD-CL raadsleden, maar uiteraard onder zijn strikte regie. Hij zal er buitenlandse staatshoofden als Willy Naessens kunnen ontvangen. De gemeentesecretaris krijgt hij ook bij in de deal want als die zijn stylo van links naar rechts van de tafel wil verplaatsen, moet hij , naar mij wordt verteld, vooraf toelating aan de voormalige bingokoning. En de onbestuurbaarheid is meteen van de baan.”
“Magistraal out-off-the-box-denken, Onbestuurbare, ronduit magistraal. Alleen is Vlaanderen één en ondeelbaar. Ik vrees dat ge een andere oplossing gaat moeten bedenken.”
“Dan toch defenestratie?” suggereerde ik schalks en ik merkte de minister langzaam haar gebruikelijke wie-kan-mij-wat-maken herwon.
“De oplossing is in zicht, Liesbeth. Ik heb een gemeenteraad achter gesloten deuren bijeengeroepen met als enige agendapunt de kleur van het toiletpapier op het gemeentehuis. Velen keken hier al lang naar uit om dit belangrijke strijdpunt eindelijk eens te kunnen bespreken. Ik denk zelfs de meest gewichtige beslissing van deze legislatuur. Het moet niet altijd over een rioolputteke gaan of subsidies voor een vereniging van vrijwilligers of andere zotternij ten behoeve van de gemeenschap. Eerst wat belangrijk is en dan wat dringend is.”
“Wat doet gij hier dan, Onbestuurbare? Moet ge niet bij uw raadsleden blijven?”
Ik tikte even mijn linkerborstkant aan. “Geen denken aan, Liesbeth. Ik heb de deur van de raadzaal op slot gedaan en de sleutel bevindt zich veilig in deze linkerbinnenzak van mijn petroleumblauw designerkostuum.”
De minister kreeg het benauwd bij de gedachte dat 25 wraaklustige raadsleden – waarover zij de voogdij uitoefende – waren opgesloten, maar ik stelde haar fluks gerust.
“Komt allemaal in orde. Mijn nieuwe compagnon de route, Dany, brieft mij discreet vanuit de raad. Hij gaat van krommen haas gebaren. Het verschil met voordien zal nauwelijks merkbaar zijn. Dany heeft dankzij mij zijn nieuwe roeping gevonden waarvoor hij mij oneindig dankbaar is. Hij heeft zijn witte camionette al vakkundig omgebouwd tot een volwaardige circuswagen met de hulp van enkele werkmannen van de gemeente. Dany ziet daar geen kwaad in. Volgens hem heeft Gina haar 34-ste plan al gelanceerd. Er zou een strikte volgorde zijn van ambtenaren voor het toiletgebruik en het aantal velletjes zal worden gelimiteerd afhankelijk van de graad. De kleur van het toiletpapier is uiteraard lichtblauw in haar plan, maar hiermee is VLD-CL dan weer niet akkoord. Zij eisen het donkerste blauw dat er op de markt aanwezig is en vinden Gina opnieuw een onbetrouwbaar sujet. Phaedra eist als tegenprestatie voor goedkeuring het burgemeesterschap op. De kleur van het papier heeft geen enkel belang meer zolang ze maar aan de macht komt, maar dat is buiten haar eigen CD&V gerekend. De gezinspartij scheurt langs alle kanten omdat ze bang is voor imagoschade als oranje niet de kleur wordt van het toiletpapier. CD&V ligt letterlijk op zijn gat. Intussen is Veerle bezig aan haar doctoraatsthesis – zij laat het allemaal niet meer aan haar hart komen – over “Dictatuur en de macht van hoge hakken en korte stof”. De socialisten bewaren voorlopig nog steeds het koel. Kortom, de nieuwe meerderheid ligt op apegapen. Binnen enkel uren ga ik de deur openmaken en wie dan nog rechtzit, mag nog meedoen aan de gemeenteraad van komende maandag. Zijn we weg naar Haaltert, Liesbeth? Onderweg kan u mij vertellen wat er onder de waterlijn gebeurde op die boot in Plopsaland toen jullie Hendrik Vuye en Veerle Wouters aan het natspuiten waren.”
Ik wendde discreet de ogen af terwijl Liesbeth zich fatsoeneerde qua onder- en bovenkledij. Zij legde haar lokken opnieuw schuins over haar voorhoofd en was klaar om het puin te ruimen van de onbestuurbaarheid.
Uw Onbestuurbare,
Koen DC
Ter informatie “De onbestuurbare gaat loos” is een ingezonden artikel dat valt onder de noemer “column en fictie” en moet zo worden gelezen.
