Kunstgras, het ultieme symptoom van de Homo Perfectus
België was very amused met het verzoek aan Koning Filip om een deel van zijn grasvelden te vervangen door bloemenweiden. Velen waren opgelucht om te lezen dat er een minder arbeidsintensief alternatief is voor het perfect gazon. Al kreeg ik enkele reacties of statements: leg toch gewoon kunstgras. Ik vertelde net op het VTM-journaal het belang van biodiversiteit, de bloemetjes en de bijtjes, en dan dit? Al neem ik het hen absoluut niet kwalijk, we kunnen slechts meningen vormen op basis van de informatie die we toegestuurd krijgen. Wel, hier is de informatie dan: kunstgras = bad idea.
Madame, je kent haar wel, heeft een nette tuin met perfect gazon, zoals het hoort, en enkele hortensia’s. Naast een nette tuin heeft ze ook een nette auto die telkens weer bespat wordt, ramen die telkens weer vuil worden. Wanneer ’s ochtends haar automatische rolluiken omhooggaan en ze naar buiten kijkt, wordt het haar soms te veel. Ze stormt op haar hoge hakjes het gazon op en start haar privé-holocaust: ze vergast en vergiftigt de ongewenste maar onschuldige bloempjes met haar spuitbus. De volgende ochtend gaat het rolluik omhoog, met een glimlach op het gezicht wacht ze geduldig af….
Een inzinking. Madame kan het niet meer aan. Woedend bestelt ze kunstgras, enkele weken later komt de aannemer en daar komt het: de ideale, perfecte, plastiek grasmat. Madame is nog nooit zo gelukkig geweest, ondanks een streep door haar rekening en het feit dat de mat maar een 15-tal jaar meegaat.
Aangezien ze altijd hakjes draagt heeft ze ‘s zomers geen last van oververhitte voeten wanneer ze haar bloedhete plastiek gazon betreedt. Haar leven draait goed, tot de herfst er is. Die irritante bomen van de buren verliezen naalden en bladen die terechtkomen op haar kunstgrasveld, en tot haar grote frustratie blijven de naalden zitten, niettegenstaande ze iedere dag haar nieuw gazon veegt en besproeit tegen mos en onkruid. Om de haverklap moet ze een dure reinigingsfirma laten komen om het veld te reinigen. Inmiddels heeft ze klacht ingediend tegen de bomen van de buren.
Madame, je kent haar wel, is een metafoor voor de “ontwikkelde” wereld. Wil Madame zo zijn? Neen. Ze moet zo zijn, ze wordt gedwongen tot perfectie. Het is dat of ze gaat kapot aan zelfhaat en wordt uitgesloten door de gemeenschap. We gaan tot het uiterste in ons controlefreakisme. Het is om bij de huilen hoeveel energie verloren gaat in het nastreven van faux-idealen. Het gaat ten koste van onszelf maar tenslotte ook van de medemens en de natuur. Het is een verloren strijd, leer houden van het onverwachte, de charmante chaos. Zelfs al zit je veilig in je steriele indoor-tuin met kunstgras, plastieken bomen en bloemen, telegeleide vlinders en vogels, dan heb je nog altijd de kans dat een hommel goedendag komt zeggen, of een orkaan je dak eraf blaast.
Er is geen plaats voor kunstgras in een duurzame toekomst met minder plastiek en een circulaire economie. Echte mannen maaien misschien niet, maar hebben zeker geen kunstgras.
Eco-entrepreneur Louis De Jaeger heeft na vijf jaar de wereld rond te reizen Commensalist opgericht om mensen te adviseren duurzamere tuinen aan te leggen en geeft hierover lezingen. www.Commensalist.com
