20 jaar strijd tegen antipersoonsmijnen dankzij Verklaring van Brussel
Precies 20 jaar geleden, van 24 tot 27 juni 1997, vond in Brussel de Internationale Conferentie over Antipersoonsmijnen plaats. 97 staten ondertekenden toen de Verklaring van Brussel. Ze steunden een volledig verbod op het gebruik, de opslag, de productie en de overdracht van antipersoonsmijnen. Ze verbonden zich ertoe de mijnen te vernietigen en internationaal samen te werken en bijstand te verlenen voor ontmijning in getroffen landen. België pleitte er toen al voor dat slachtofferhulp een essentieel onderdeel zou vormen van de strijd tegen antipersoonsmijnen.
De Verklaring van Brussel van juni 1997 was een beslissende stap in het goedkeuringsproces en in de ondertekening van het Verdrag op het Verbod van Antipersoonsmijnen, respectievelijk op 18 september 1997 in Oslo en op 3 en 4 december 1997 in Ottawa.
162 staten maken vandaag deel uit van het Verdrag van Ottawa. 85 landen hebben hun voorraad volledig vernietigd en 30 van de 61 landen die hebben toegegeven dat er gebieden bestaan waar mijnen liggen, zijn klaar met de opruiming. Voor het eerst is slachtofferhulp in een dergelijk Verdrag als een verplichting opgenomen.
20 jaar later is het Verdrag op het Verbod van Antipersoonsmijnen een succes. Nochtans blijft het aantal slachtoffers van antipersoonsmijnen, en dan vooral van geïmproviseerde landmijnen zorgwekkend“. België blijft het gebruik van (geïmproviseerde) antipersoonsmijnen veroordelen. Ons land trekt zich het lot aan van slachtoffers, hun families en hun omgeving.
Voor vicepremier en minister van Buitenlandse Zaken Didier Reynders moeten we streven naar een mijnenvrije wereld tegen 2025 maar ook een wereld zonder slachtoffers van mijnen. België staat aan de zijde van het huidige Oostenrijkse voorzitterschap van het verdrag, met de steun van de speciaal gezanten voor de universalisering ervan, prinses Astrid van België en prins Mired van Jordanië
