Onbestuurbare kicks ass Haaltert
Laten we heel de onzin van de “discrete onderhandelingen”, “officiële verklaringen”, “het opnemen van verantwoordelijkheid” in de saga van de onbestuurbaarheid tot de ware proportie herleiden. Deze dure woorden verhullen durf, inzicht en gebrek aan leiderschap en zelfs niet noodzakelijk in die volgorde. Er bestaan geen ideologische verschillen in een relatief kleine gemeente als Haaltert.
Gemeentes worden gedwongen in het keurslijf van de Vlaamse leenheer en de federale overheid. Er is nog minder manoeuvreerruimte dan in een hok van 2 bij 2 met een beer erin. Kom dan alstublieft niet lullen over visie op de toekomst, grote meningsverschillen of een andere aanpak. Kom tot de realiteit. Het gaat niet over een nieuwe wereldorde, maar over de zorg voor 18.000 inwoners. Doe gewoon en laat de duur gezworen valse beloftes gerust achterwege.
De olifant in de kamer die niemand wil benoemen is dat Veerle Baeyens weg moet. Haar doortastendheid – of dat nu in haar voordeel of nadeel pleit laat ik nog compleet in het midden – en haar opgebouwde populariteit zijn een bedreiging op de lange termijn voor de partijen die nu in de oppositie zijn verzeild. Voor Gina Verbestel was dit voldoende om stokebrand te spelen. Zelf heeft Verbestel het intussen al lang niet meer onder controle.
De Godfather van Haaltert voert inmiddels de regie. In al zijn grootsheid doet de lokale Don Corleone de ootmoedige geste om het laken naar zich toe te trekken door de kingmaker te spelen van de nieuwe coalitie. Hij zou zich anders hebben teruggetrokken uit het publieke gewoel, maar nu noopt de politieke situatie hem ertoe om de mindere goden zich te laten laven aan zijn bron van ervaring. Nergens staat er een gelijkheidsteken tussen ervaring en goed bestuur. Ervaring kan net zo goed betekenen dat men is vastgeroest in oude dogma’s en weigert de toekomst te omarmen.
Michiels is de interne sterkte en de externe zwakte van zijn partij. Binnenskamers deelt hij nog volop de lakens uit en is tegenspraak een garantie op kaltstellung. Doorheen de jaren heeft hij een schare politieke vijanden verzameld waar een gemiddeld wielerpeloton jaloers op is. Michiels heeft de unieke eigenschap van een atypische politicus te zijn die denkt en handelt buiten het klassieke framewerk van de politiek. De aversie om met hem in zee te gaan is daarom groot.
En toch verfoei ik ze alle 25, deze generatie van gemeenteraadsleden, omdat ze van de gemeenteraad een schijnvertoning hebben gemaakt. De plaats voor debat hebben ze gedegradeerd tot een speelkoer voor peuters. De ene wijst naar de andere dat hij kaka in de broek heeft. Democratie dient net om het conflict op een vreedzame manier te overwinnen en niet om de list, het bedrog, de leugen en het zorgvuldig gekozen perslek te installeren in het hart van het bestuur. Zowel meerderheid als oppositie hanteert deze verfoeilijke tactieken.
Ik hoor het de oude krokodillen al roepen tot hier : “Gij snapt niets van politiek!” Inderdaad, van deze politiek wil ik niets snappen. Deze generatie van politici heeft de kans verkeken om innoverend en inclusief te werken en dat maakt mij boos. En boos is nog een understatement. Dus terug naar af, Phaedra Van Keymolen, wanneer u het durft te hebben over opnemen van verantwoordelijkheid. Niemand kan de democratie claimen omdat ze van iedereen is en in weerwil van populistisch geleuter alsof men spreekt met de stem van het volk : “het volk” bestaat niet.
Macht krijgt men in bruikleen van de bevolking door verkiezingen te winnen en te besturen op basis van een gedegen akkoord dat niet werd gesloten in de belendende percelen van de afspanning Het New Pleintje. Macht verwerft men door oplossingen te bieden voor de problemen waarmee mensen echt worstelen. Het zou moeten gaan over sociale uitsluiting, over de complexiteit van de samenleving en over hoe velen afhaken, over armoede, over betaalbaarheid, over een goed functionerende overheid die luistert naar de noden van haar bevolking, over diversiteit in de samenleving en hoe ermee om te gaan, over sociaaleconomische leefbaarheid in een gemeente. En nog over zoveel meer dan dit, maar niet over de stoel waarop men terecht komt.
Ik voel mij niet langer vertegenwoordigd door deze generatie van gemeenteraadsleden die aanmodderen hebben verheven tot een kunst waarop pottenbakkers jaloers zijn. En echte potten hebben ze vooralsnog niet gebroken.
De verschenen legitimiteit, de mate waarin de bevolking zijn vertegenwoordigers vertrouwt, en het gebrek aan daadkracht om oplossingen te verzinnen voor de uitdagingen waarmee de gemeente wordt geconfronteerd, hebben ons ertoe gebracht dat zij de doodgravers zijn van de democratie. Het zijn schijndemocraten en draalpolitici.
Ik schreef het hier al eerder en herhaal het nogmaals met graagte : binnen 20 maanden zullen jullie elkaar diep in de ogen moeten kijken om de onmogelijke coalitie te vormen. Er zal dan de onbekende factor Vlaams Belang zijn. Door jullie opnieuw gereanimeerd, bende onbestuurbaarheidsdwazen.
Onze Groet,
Onbestuurbare
