Grenzen aan artsenloon stellen of patiënt wordt de dupe
Vandaag gooide Luc Van Gorp (christelijke mutualiteiten) de knuppel in het hoenderhok. Willen we onze gezondheidszorg betaalbaar houden, dan moet er minstens één taboe sneuvelen en dat is de hoogte van het artsenloon. ‘Ik kan hem daarin alleen maar bij treden’, zegt Karin Jiroflée. Bepaalde specialisten zouden tot 600.000€ en meer per jaar verdienen. ‘Het is duidelijk dat dat onhoudbaar is’, zegt Jiroflée. Managers van overheidsbedrijven mogen maximaal 290.000€, de zogenaamde premiernorm, verdienen. ‘Is het gek om ook voor artsen aan een plafond te denken?’, vraagt Jiroflée zich af. ‘Per slot van rekening verdienen artsen het gros van hun geld toch aan de sociale zekerheid.’
Maar er is meer. Niet alle artsen hebben het geluk een véélvoud van de premier te verdienen. En net daar zit een groot probleem. Door scheeftrekkingen in de nomenclatuur verdient een nierspecialist of een radioloog tot vijf keer meer dan een dermatoloog, geriater of oncoloog. ‘Dat een tijdige kankerdiagnose drie keer minder waard is dan een kiekje van een gebroken arm, krijg je toch aan geen mens uitgelegd?’, zegt Jiroflée. Van Gorp (CM) verwijst naar Noorwegen waar de loonspanning tussen artsen onderling maximaal 1,7 bedraagt. ‘Waar wachten we in België op?’, vraagt Jiroflée zich af.
‘Gezondheidszorg is veel waard, en de arts mag goed verdienen’, vindt Jiroflée. ‘Maar het is tijd dat we grenzen aan het artsenloon stellen anders wordt de patiënt de dupe.’ sp.a pleit ook voor kleiner verschil tussen verschillende disciplines.
