Het Nostalgie Beachfestival 2016 groot succes ondanks de nieuwe locatie. De twee vorige edities van dit festival gingen steeds door op het Paalsteenveld te Bredene. Daar deze locatie geen uitbreidingsmogelijkheden meer had werd er dit jaar uitgeweken naar Sportpark Krokodiel in Middelkerke. Aanvankelijk hadden we onze twijfels over deze verhuis, maar uiteindelijk moeten we toegeven dat de nieuwe locatie veel beter oogt en nog tal van mogelijkheden biedt. Ongeveer 15.000 muziekliefhebbers kwamen afgelopen zaterdag 13 augustus genieten van dit festival.
Omstreeks 11u was het de opening van het festivalterrein en konden de meeste festivalgangers zich al een mooi plekje uitzoeken hetzij voor de artiesten op de main stage, hetzij voor het andere podium Marquee. Op de main stage was Walter Grootaerts de presentator van dienst op de Marquee nam Coco Jr de honneurs waar om de verschillende artiesten voor het grote publiek aan te kondigen. Zelf hebben we Schmutz , Sydney Youngblood en Jenny Berggren gemist omwille van de file (twee ongevallen op de E40 waren daar oorzaak van).
Het eerste optreden dan we konden meepikken was dat van de heren van Level 42. Level 42 is een Britse jazzfunk-groep rond Mark king (basguitar) en Mike Lindup (Keybord). Hun grootste hits scoorden ze in de jaren 80 met de nummers “Love Games”, “Lessons In Love”, “It’s over”, “To be with you again”, “Running In The Family” en “Heaven In My Hands”. Menige festivalganger begon zich al aan enige danspassen te wagen op deze onvergetelijke nummers!
Ondertussen Maakte Roland Gift zich klaar op de Marquee om daar ook het beste van zichzelf te geven. Gift werd geboren in Birmingham, maar groeide op in Hull, Zijn eerste opname was met de ska band Akrylykz, de tweede release van het plaatselijke label Red Rhino York Records. Hoewel deze plaat geen succes was, trok hij de belangstelling van Andy Cox en David Steele, die hem, nadat hun oude band The Beat gestopt was, rond 1985 vroegen als zanger voor hun nieuwe band Fine Young Cannibals. Ook bij dit optreden konden sommige festivalgangers de benen en de rest van het lichaam moeilijk bedwingen en gingen spontaan over tot dansen.
Maar velen waren ook gekomen voor de volgende artieste die zich klaar maakte op de Main Stage, niemand minder dan de 65e jarige Bonnie Tyler. In 1975 nam ze haar eerste liedje op bij een platenmaatschappij: My my honeycomb; de single werd geen succes. Haar tweede single Lost in France toonde meteen haar vocale kwaliteiten en ze haalde er de top 10 mee. Later werd het zelfs een Europese hit. Bij haar optreden werd er luidkeels meegezongen en gedanst.
De volgende in het rijtje op de marquee was Lee John. Deze man van de voormalig succesvolle discoformatie nam het podium volledig in met zijn zang, dans en mimiek. ” Body Talk”, ” Just an Illusion “, ” State of Love “, … Hij had het al aangekondigd : ” … are you ready for a flashback ?”. zelfs een electriciteits panne, kon de man niet uit zijn lood stlaan. Een muzikant vooraan roepen met een conga en samen verder doen. Hij had het wel niet begrepen op de rookmachiene ” Guys, I’m not singing until you stop with that smoke, … I mean it, stop it “. Lee loste het op zijn manier op en het publiek apprecieerde het.
Na dit gesmaakte optreden was het de beurt op de Main Stage van de Pointer Sisters. een Amerikaanse popgroep. Ook deze dames wisten de festivalweide opnieuw in te pakken, zeker met hun grote hit “fire”. June verliet in 2004 de groep en werd vervangen door Issa, de dochter van Ruth die in de voorafgaande twee jaar regelmatig inviel voor haar moeder of één van de twee tantes. In 2009 werd zij vervangen door Sadako Johnson, de kleindochter van Ruth. Daarnaast treedt Issa nog steeds als vaste vervanger op tijdens optredens. Ondanks de vele vervangingen binnen de groep blijven ze nog steeds populair.
Daarna was het weer reppen naar de Marquee waar het laatste optreden op dat podium te beurt viel aan onze eigen voor de gelegenheid terug samengebrachte Dinky Toys onder leiding van Coco Jr. Het moet gezegd worden deze inmiddels gesplitte formatie weet er nog steeds de sfeer in te brengen en dat was er ook aan te zien. Op hun hits van de jaren 90 My Day Will Come, The Test of Time, Out in the Streets om er maar een paar te noemen stond het festival terrein voor een zoveelste keer in lichterlaaie.
Maar de afsluiter van de avond was weggelegd voor de immens polulaire formatie O.M.D of Orchestral Manoeuvres in the Dark. Het was een uniek feit om deze groep aan het werk te zien in België. zelfs presentator Walter Grootaerts gaf toe dat het voor het eerst was dat hij deze formatie live aan het werk zou zien. Toen de microfoon het niet deed tijdens “Enola Gay” (een nummer over de bommenwerper Enola Gay die op 6 augustus 1945 de atoombom op Hiroshima wierp). Kondigde hij aan dat ze het nummer gewoon opnieuw gingen brengen. En zo werd werd met dit laatste optreden dit geweldig nostalgisch festival met klasse afgesloten. We kijken alvast uit naar de vierde editie in 2017. Wij houden jullie hier op de hoogte. Bekijk meer foto’s – Klik hier
